سالمرگ فروغ فرخزاد

به یاد 24 بهمن سالروز کوچ ناگهانی بزرگ بانوی شعر فروغ فرخزاد.

بخشی از نامه فروغ فرخزاد به پدرش :

" درد بزرگ من این است که شما هرگز مرا نمیشناسید و هیچ وقت نخواستید بشناسید. شاید شما

 هنوز هم وقتی راجع به من فکر میکنید مرا یک زن سبکسر با افکار احمقانه ای که از خواندن رمان های

 عشقی و داستانهای مجله تهران مصور در مغز او بوجود آمده است ، میدانید. کاش اینطور بودم ،

 آنوقت میتوانستم خوشبخت باشم. آن وقت به همان اتاقک موچک و شوهر و از رفتن به مجالس 

رقص و پوشیدن لباسهای قشنگ و وراجی با زنهای همسایه و دعوا کردن با مادر شوهر و خلاصه

 هزار کار کثیف و بی معنی دیگر قانع بودم و دنیای بزرگ و زیبارتی را نمیشناختم و مثل کرم ابریشم 

در دنیای محدود و تاریک پیله خودم می لولیدم  و رشد می کردم و زندگیم را به پایان میرساندم .

 اما من نمیتوانم و نمیتوانستم اینطور زندگی کنم "



فضای گورستان لبریز از گریه و شیون است...لبریز از شعر و لبریز از فروغ فرخزاد...

او را که سپید پوشیده است ارام بر گور می نهند...برف می بارد. صدا یکی است و نه بیش.

 صدای خاک...خاک...خاک. او زمینیان را وداع کرد اما ابدیت همچنان در شعرهای او جاری است.

 هر زمان که شعری از او میخوانم حس و نام و افکارش در من حلول میکند.

 ابدیت یعنی همین که نباشی اما لحظه لحظه در همه جا جاری باشی.

فردا  24 بهمن ماه روز سفرت بسوی خاک است. 

" و شاید حقیقت آن دو دست جوان بود آن دو دست جوان / که زیر بارش یکریز برف مدفون شد " .

" میدانم میدانم اولین کسی که در فامیل ما میمیرد من هستم این را خوب میدانم "

 
یادت گرامی..همیشه جاری هستی همچون رودی بزرگ. 

جاودان صدای ابدی یادت گرامی بانوی شعر فارغ از افسانه هر نام و ننگ جاودان می مانی برای همیشه.