فروغ

از زمانی که به یاد دارم...شعرهایت را میخوانم. با آن عاشق شدم...خسته شدم...بیمار شدم....زن شدم....شاعر شدم...و مادر شدم. هر سال به دخترکم گفتم تولد فروغ است. و همیهش برایش از تو و شعرهایت گفتم. کتاب شعر تو یکی از دوستداشتنی ترین کتابهای هیوای من شد. و شعرهایت شد لالایی شبهای نوزادیش.

ای شب از رویای تو رنگین شده

سینه از عطر توام سنگین شده

برایش خواندم و او حفظ شد و برایم خواند. به تو نادیده میگوید " خاله فروغ " . اسمت را خیلی دوست دارم...فروغی که نماند....و برایم پر نورترین الگو بود. همیشه خواستم چون تو متفاوت و محکم باشم. شاعرانه زندگی کنم...شاعرانه ببینم. هر آنچه در توانم است بکنم. نمیدانم چقدر شاعرم..چقدر زنم..چقدر محکم...فقط میدانم در تمام روزهای خوب من تو هستی. در شبهای من و هیوا تو هستی. جلوی درب آپارتمان شعر زیبای تو هست...

ای مهربان

اگر به خانه من آمدی

برایم چراغ بیاور

و یک پنجره

که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم.

باران و برف و گرما شعرهایت..نامه هایت...نوشته هایت بوده و هست. هرگز برایم افسرده و غمبار نبودی. هرگز.....فروغ عزیز...سالروز تولدت مبارک. باشد زنانی دنباله روی تو باشند که چون تو طعم سختی را چشیده و کوهی از صبر و هنر باشند. میلاد زمستانیت مبارک.