هیوای سخنران

در راه بیرون بودیم :

هیوا : مامان من کی میتونم با بابا حرف بزنم همش داره با لپ تاپ کار میکنه که!!!

مامان : باهاش صحبت کن بگو من میخوام باهات حرف بزنم یوقتی بذار تا با خیال راحت با هم صحبت کنیم .

هیوا : باشه اومدیم بهش میگم .

شب آمدیم .

هیوا : بابا سهند میخوام باهات حرف بزنم کی وقت داری ؟

بابا : فردا زود میام ( با تعجب و خنده )

رفتیم خوابیدیم .

فردا ظهر خواهرم بود و من و همسرم .

هیوا آمد جلوی پدرش با دستهای کوچولو که همینطور در هوا تکان میخورد و پیچ و تاب و چشمهایی که با ناز باز و بسته میکرد و ابرواهایی که بالا و پایین میداد .

من...پشت یک کوسن صورتم رو قایم کرده بودم که از حرفهای این فسقل زیبام نخندم .

همسرم ...دهان باز و خندان گوش میکرد و میدونم باور نیمکرد این همان هیوای کوچکی است که کل بدنش در نیم بازوش جا میشد :))

هیوا : من میخواستم بهت بگم بابا تو چرا اینقدر دیر میای؟ چرا هر شب دیر و دیر. چرا زود نمیای تا با هم شام بخوریم .

بابا : این هفته کار داشتم بابا .

هیوا : خب همش کار داری یکمم برای من وقت بذار بابا جون دیگه .

بابا : چشم حتما .

من : هیوا مگه تو دیروز نگفتی به بابا بگم باهام بیاد پارک مسافرت خرید بعضی وقتها همین ها رو فقط میخواستی بگی ؟؟

هیوا با دست بر کمر : ول کن مامان ول کن این حرفا تکراریه چقدر بگم تکراریه بابا . اینقدر که گفتم .

مردم از خنده دیگه و همین حرفهای تکراری برای پدرش کافی بود و کامل .