کودکمان در اینده چه کاره می شود؟؟؟؟

حتمن شما هم با این جمله زیاد مواجه شده اید :

مامان من می خواهم وقتی بزرگ شدم ...... بشوم .

چقدر این مساله را جدی بگیریم. چکار کنیم تا در زندگی و انتخاب کودکان دخالت نکنیم و همچنین به او کمک کنیم تا بهترین راه را انتخاب کند ؟

ما چقدر در این مساله موظف به دخالتیم ؟

مادر نقش یک مشاور را بعهده دارد نه یک معلم نه یک تصمیم گیرنده. نیمی از مشکلات والدین امروزی این است که می خواهند هرچه خودشان در کودکی نتوانستند انجام دهند در ذهن کودکانشان فرو کنند و بعد هم داد سر دهند که خودش خواسته و ما فقط کلاس گذاشتیم. در حالی که اینگونه نیست .

به کرات مادرانی را دیدم در آروزی نوازندگی بخصوص با پیانو. کودکانی که اشک ریخته یا بی میل به کلاس می آیند و به اجبار والدین و به قول خودشان با ارعاب و زود و تهدید باید کار کنند و تمرین.

یا بچه هایی که به خواست مادرشان به کلاس زبان می آیند. نگاهی به اطرافتان بیاندازید. این همه کانون و مرکز و موسسه و این همه کودک که به کلاس می روند زا میان این همه کودک کدام واقعا به زبان علاقه دارند چنانکه بدون اجبار تکالیفشان را حل کنند کارتون زبان اصلی ببینند بدون مقدمه انگلیسی صحبت کنند یا خودشان به یادگیری زبان علاقه داشته باشند ؟

ریاضی و کانون ریاضی هم همینطور.

ورزش و شنا هم.

من هیوا را سال گذشته به کلاس شنا بردم. پیشرفتی نداشت. و اذعان کرد علاقه ای به شنا ندارد. امسال دوباره خواست به کلاس برود. یک ماه فرصت دادم و به او گفته ام اگر بعد از یک ماه پیشرفتی نداشت هرگز به استخر نخواهد رفت.

در مورد انتخاب شغل هم ماجرا از همین اتفاقات کوچک شروع می شود :

دخترم خیلی به پیانو علاقه دارد حتمن نوازنده ی بزرگی خواهد شد.

ببین چطور انگلیسی حرف می زند حتمن روی زبانشناس و آدمی چند زبانه می شود.

نگاه کن چطور می دود می دانم ورزشکاری بزرگ از این پسر بیرون می آید.

فقط ببین چطور کتاب میخواند دانشمند است بچه ام..

ما مادریم و پر از احساس. درست است. اما احساس و منطق دنیایی جدا دارد.

شما سازنده ی بسترید نه ایجاد کننده ی علاقه. از ابتدا برایش بستر را فراهم کنید. یک کلاس ورزش یا زمانی برای دویدن. رنگ و کاغذ. کارتون و اهنگ انگلیسی. مقداری وسیله برای خلاقیت. داستان و کتاب خواندن. دانشنامه و کتاب و ...

موسیقی بسیار خوب است. نظم و تعادل می آفریند. توالی ترتیبی را بالا می برد. باعث ایجاد نظم منطقی و تعادل می گردد. اما نه به اجبار.پدر هفته هرگزبه هیوا نمی گویم هیوا تکالیف پیانویت را انجام نداده ای...درسهای شطرنجت مانده است.

شما باید برنامه بریزید بلی اما نه اجبار نکنید.

اگر دیدید تمارین را انجام نمی دهد یک هفته کلاس را تعطیل کنید اگر تمایلی نداشت پس این انتخاب شما بوده نه او.

بگذارید به سن هفت سالگی برسد از این سن می تواند با نظم فکری و منطقی خود تصمیم بگیرد به چه چیزی واقعا علاقمند است.

شبها و عمدتا بیشتر اوقات هیوا با دانشنامه و ماکت بدن انسانش به تخت من می اید ساعت ها می خواند و سوال می کند. اندام درونی بیرونی به فارسی به انگلیسی . برایش می خوانم تویح می دهم. هر بار تکرار می کند میخواهم پزشک شوم انهم جراح قلب. هیمشه همین را می گوید. برایش ماکت بدن انسان و کتابهای سه بعدی در این باره تهیه کردم و مطالعه می کند . امیدوارم بتواند به خواسته اش برسد . :)

شب ها ساعتها در حال تعریف داستان هایی برای عروسکش به زبان انگلیسی است . خوب علاقه اش هست نه انتخاب من. من فقط سازنده ی بسترش بودم. و خوشحالم توانستم کمکش کنم. 

اینهم یک شب از شبهای ما :

همیشه شاد و بی دغدغه باشید دوستانم.